قرارداد هاي هوشمند
قراردادهاي هوشمند (Smart Contract) به يك برنامه كامپيوتري قابل اجرا و اجرايي بر روي بلاكچين ارزهاي ديجيتال اطلاق مي‌شود. اين قراردادها به‌صورت خودكار اجرا مي‌شوند و هيچ نيازي به واسطه‌گري يا دخالت انساني ندارند. اصطلاح قرارداد هوشمند براي اولين بار توسط نيك سابو در سال 1994 مطرح شد، اما واقعيت اجراي آن‌ها در بلاكچين‌ها از بيت‌كوين (Bitcoin) توسط ساتوشي ناكاموتو بود.
قراردادهاي هوشمند اغلب به زبان‌هاي برنامه‌نويسي خاصي نوشته مي‌شوند كه براي هر بلاكچين متفاوت ممكن است متفاوت باشند. در بلاكچين اتريوم (Ethereum)، زبان برنامه‌نويسي Solidity به‌عنوان يكي از زبان‌هاي رايج براي نوشتن قراردادهاي هوشمند استفاده مي‌شود.
اجراي قراردادهاي هوشمند به‌صورت دقيق و بدون تغيير امكان‌پذير است، به اين معنا كه برخلاف قراردادهاي معمولي كه احتمال خطا و تغيير اطلاعات را دارند، قراردادهاي هوشمند با توجه به شرايط تعيين‌شده بدون اشتباه اجرا مي‌شوند. اين ويژگي امنيتي بالايي به قراردادهاي هوشمند مي‌بخشد و امكان تقلب يا تغيير اطلاعات را به‌طور قابل‌توجهي كاهش مي‌دهد.
قراردادهاي هوشمند در بلاكچين‌ها براي انجام تراكنش‌هاي مختلف از جمله انتقال ارزهاي ديجيتال، انجام عمليات مالي، تأييد شرايط توافق‌ها و اجراي قوانين و مقررات مورد استفاده قرار مي‌گيرند. اين قراردادها باعث تسريع و اتمام سريعتر تراكنش‌ها و كاهش هزينه‌هاي مرتبط با آن‌ها مي‌شوند. همچنين، قراردادهاي هوشمند قابليت ايجاد برنامه‌هاي كاربردي متنوع‌تر و كاربردي‌تري را در بلاكچين فراهم مي‌كنند. اين قابليت‌ها منجر به افزايش كاربرد و ارزش افزوده ارزهاي ديجيتال مي‌شود.
برچسب: ،